کد مطلب:312349 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:222
برترین یاوران
برگرفته از: «و لا خیرا من اصحابی».
امام حسین (ع) با درك صحیح از گذشته ی تاریخ و آگاهی كافی از آینده ی آن، این سخن مهم را درباره ی اصحاب خود بیان كرده است. او می داند اصحاب رسول خدا (ص) فداكاری های بزرگی در راه تحقق اهداف اسلام در پیشگاه پیامبر (ص) از خود نشان دادند. حسین (ع) كه خود از اصحاب امیرمؤمنان (ع) بود، دیگر اصحاب را نیز به خوبی می شناخت. او ایثار و جانبازی های آنان را در جمل و صفین در كنار علی (ع) دیده بود و اصحاب برادر خود امام مجتبی (ع) را در بلوای حاكمیت نفاق، نظاره گر بود و از سوی دیگر به آینده ی بس دور تاریخ نیز نگاه كرده بود. با این همه وی چنین زبان به وصف اصحاب خود گشود كه برتر از اصحاب خود اصحابی نمی شناسم.
این برتری شكوهمند شاید به دلیل وجود تنگناهایی است كه در مسیر حركت
[ صفحه 214]
آنان از ابتدای قیام سیدالشهدا (ع) تا هنگامه ی شهادت آنان بوده است [1] كه در ذیل به برخی از آن ها اشاره می كنیم:
1- شرایط دشوار اجتماعی و سیاسی حاكم بر زمان امام حسین (ع).
2- فتنه ی ظلمانی و ایمان سوز بنی امیه كه راه را بر بسیاری از خواص نیز پوشیده بود.
3- تعداد اندك یاوران حسین (ع) در برابر یزیدیان بی شمار.
4- انحراف در افكار عمومی. حكومت اموی با دستاویز قرار دادن دفاع از اسلام به مبارزه با حسین (ع) برخاست و با همین شگرد توده ی مردم را به انحراف كشید تا آن جا كه به پندار واهی خود با كشتن حجت خدا، امید به تقرب به درگاه خداوند داشتند و حفظ كیان اسلام را در گرو نابود كردن فرزند رسول خدا (ص) می پنداشتند [2] .
امام حسین (ع) با درك صحیح از گذشته ی تاریخ و آگاهی كافی از آینده ی آن، این سخن مهم را درباره ی اصحاب خود بیان كرده است. او می داند اصحاب رسول خدا (ص) فداكاری های بزرگی در راه تحقق اهداف اسلام در پیشگاه پیامبر (ص) از خود نشان دادند. حسین (ع) كه خود از اصحاب امیرمؤمنان (ع) بود، دیگر اصحاب را نیز به خوبی می شناخت. او ایثار و جانبازی های آنان را در جمل و صفین در كنار علی (ع) دیده بود و اصحاب برادر خود امام مجتبی (ع) را در بلوای حاكمیت نفاق، نظاره گر بود و از سوی دیگر به آینده ی بس دور تاریخ نیز نگاه كرده بود. با این همه وی چنین زبان به وصف اصحاب خود گشود كه برتر از اصحاب خود اصحابی نمی شناسم.
این برتری شكوهمند شاید به دلیل وجود تنگناهایی است كه در مسیر حركت
[ صفحه 214]
آنان از ابتدای قیام سیدالشهدا (ع) تا هنگامه ی شهادت آنان بوده است [1] كه در ذیل به برخی از آن ها اشاره می كنیم:
1- شرایط دشوار اجتماعی و سیاسی حاكم بر زمان امام حسین (ع).
2- فتنه ی ظلمانی و ایمان سوز بنی امیه كه راه را بر بسیاری از خواص نیز پوشیده بود.
3- تعداد اندك یاوران حسین (ع) در برابر یزیدیان بی شمار.
4- انحراف در افكار عمومی. حكومت اموی با دستاویز قرار دادن دفاع از اسلام به مبارزه با حسین (ع) برخاست و با همین شگرد توده ی مردم را به انحراف كشید تا آن جا كه به پندار واهی خود با كشتن حجت خدا، امید به تقرب به درگاه خداوند داشتند و حفظ كیان اسلام را در گرو نابود كردن فرزند رسول خدا (ص) می پنداشتند [2] .
[1] در اين باره در فصل دوم كتاب به تفصيل سخن گفتيم.
[2] در روايت كتاب الارشاد كه در ذيل روايت مورد بحث آورديم به دو تعبير «اوصل» و «اوفي» اشاره كرده است كه در فصل آيينه ي زيارات پيرامون آن ها به گفت وگو خواهيم پرداخت.